همه موجوداتی که در آن دریای آبی بزرگ و زیبا زندگی می‌کردند، به جشن عروسی دعوت شده بودند. وقتی ماهی‌ها دور هم جمع شدند، به ماهی عروسی که روی بدنش پولک‌های کوچکی از نقره چیده شده و با رنگین کمان هفت رنگ تزیین شده بود و باله‌هایش می‌درخشیدند خیره شده بودند. چشم‌هایشان از تعجب مانند […]
آرشیو دسته بندی: سوم شخص
دلش فاسد شده بود از هیچ طرف امیدی به او جاری نبود درست مثل دریاچه ای کوچک که تمام رود های کوچک و بزرگ به او مسدود شده. و خورشید تابان زندگی او را بخار می‌کرد. اما او نمی‌دانست که همین خورشید تنها دلیل نگندیدن اوست آب را از او بخار می‌کرد و ابر تشکیل […]
دوبرادربودند،که باهم سَرِ خوشی نداشتند برادرِ بزرگتر نامش {آب} بود. و برادرِ کوچک نامش {زمین}. همیشه سر همه چی باهم دعوایشان بود. {آب} غرور داشت و میگفت: من از تو بزرگترم. زمین میگفت: من محکم تر از توعم. مادر آنها {خورشید خانوم} ناراحت بود، دلش می‌خواست بچه هایش باهم دوست باشند. ولی یاد پدرِ بچه […]
روزی روزگاری مورچه‌ای در کلونی در حوالی جنگل‌های گیلان می‌زیست. این مورچه یک مورچه‌ی کارگر بود و کارش جمع‌آوری آذوقه غذایی برای دیگر مورچه‌های کلونی بود.خورشید تقریباً غروب کرده بود و مورچه که اسمش ازقضا محمدرضا بود کارش از بابت جمع‌آوری مواد غذایی به پایان رسیده بود. باید به کلونی برمی‌گشت. ولی از شانس بد […]
چند ماهی می شد که قهر بودند از هم .مرد طلاق توافقی را پیشنهاد داد ه بود و زنتنها یک شرط داشت. بعنوان آخرین سفر بروند به شهری که برای ماه عسل آنجا بودند . پذیرفتن این پیشنهاد برای مرد آسانتر از وکیل گرفتن و تحمل هزینه ی های دادگاه بنظر میرسید.خانم رعنایی ، همکارش […]
بعدازظهر یک روزِ تابستانی بود. صدای تلفن در سکوتِ خانهٔ ویلایی پیچید. میشل یک لحظه صبر کرد و بعد گوشی را برداشت. این اولین نشانهٔ یک اتفاقِ بد بود. پشت تلفن، اُتو بن، پدر زنِ میشل بود. سال‌ها بود که اُتو قبل از یازده‌شب، که پولِ تلفن کم‌تر می‌شد زنگ نزده بود، حتی وقتی که همسر اُتو، تِرزا دربیمارستان بستری شده بود.
الیور بیکن در بالای خانه‌ای مشرف به گرین پارک زندگی می‌کرد. او یک آپارتمان داشت. صندلی‌ها که پنهان‌شان کرده بودند، در زوایایی مناسب قرار داشتند. کاناپه‌ها که روکی برودری‌دوزی‌شده داشتند، درگاه پنجره‌ها را پر کرده بودند. پنجره‌ها، سه پنجرهٔ بلند، اطلس پر‌نقش و نگار و تور تمیز را تمام و کمال به نمایش می‌گذاشتند. قفسهٔ چوب ماهون زیر بار براندی‌ها، ویسکی‌ها و لیکورهای اصل شکم داده بود. و او از پنجرهٔ وسطی به پایین و به سقف‌های شیشه‌ای اتومبیل‌های مد روز متوقف در کنار جدول‌های باریک خیابان پیکادلی نگاه می‌کرد. نقطه‌ای مرکزی‌تر از این نمی‌شد تصور کرد. و در ساعت هشت صبح پیش‌خدمت مرد صبحانه‌ای او را در یک سینی می‌آورد.
پتو را از روی صورت‌اش كنار زد. سر برگرداند و به ساعت، كه روی‌ِ ميزبود، نگاه كرد. دوازده‌ِ ظهر بود. دو شاخۀ تلفن را، كه بالای‌ِ سرش بود، وصل كرد. پا شد دست‌اش را به ديوار گرفت. یک لحظه چشم‌هاش را بست. پرده را كنار زد به كوه‌های مه‌گرفتۀ دوردست نگاه كرد. هوا ابری بود و باد می‌‌وزيد. اجاق‌ِ را روشن كرد و كتری را، كه تا نيمه آب داشت، روی‌ِ شعله گذاشت. رفت توی حمام شيرِ آب‌ِ گرم دوش را باز كرد. صبر كرد تا بخار حمام را گرم كند. بعد لباس‌هاش را درآورد زيرِ دوش رفت و به گردن و دست‌ها و صورت‌اش صابون ماليد. كف‌ِ دست‌ِ راست‌اش، كه صابونی بود، روی آینۀ بخارگرفتۀ بالای‌ِ دست‌شويی مالید و بعد كمی آب روی‌ِ آينه پاشيد. به زيرِ چشم‌هاش، كه گود افتاده و كبود شده بود، نگاه كرد.
وقتی که میس امیلی گریرسن مرد، همه اهل شهر ما به تشییع جنازه‌اش رفتند. مردها از روی تأثر احترام‌آمیزی که گویی از فروریختن یک بنای یادبود قدیم در خود حس می‌کردند، و زن‌ها بیشتر از روی کنجکاوی برای تماشای داخل خانه او که جز یک نوکر پیر –که معجونی از آش‌پز و باغ‌بان بود– دست‌کم از ده سال به این طرف کسی آنجا را ندیده بود.
هیچکس به یاد نمی‌آورد که بحث چگونه درگرفت. شب جمعه بود و آنها دو زوج که هیچ کدام زن و شوهر نبودند به یک رستوران چینى رفته بودند که پاتوغشان بود. زن‌ها و یکى از آن دو مرد مدتها پیش ازدواج کرده بودند و اکنون حتى خاطره طلاق هم در ذهنشان رنگ باخته بود. براى آدمى که به چهل سالگى نزدیک مى‌شود و زندگى ناآرامى داشته است بسیارى چیزها به تاریخ تبدیل مى‌شود. موضوع بحث زایمان بود. زن‌ها صاحب بچه بودند و مرد مسنتر در زندگى زناشویىاش که اکنون به یک واقعه تاریخى تبدیل شده بود طعم پدر بودن را چشیده بود. فقط خانم‌ها صحبت می‌کردند. مانند دخت‌هاى جوان مقابل هم نشسته بودند، میگفتند و مىخندیدند.